53 L. Morkin and T. Seigel, Wind in the Wheat (Erie, Pa.: St. Benedict’s Convent 1956).
54 G. McDonald, With Lamps Burning (1957; rpt. St. Joseph, Minn.: St. Benedict’s Convent 1979); S. Campbell, Chosen for Peace (Paterson, N.J.: St. Anthony Guild Press 1968).
55 M. F. Schuster, The Meaning of the Mountain (Baltimore: Helicon 1953).
56 F. Dudine, The Castle on the Hill (Milwaukee: Bruce 1967).
57 A. Kleber, History of St. Meinrad Archabbey 1854–1954 (St. Meinrad, Ind.: Grail Press 1954).
58 E. Malone, Conception (Omaha: Interstate Printing Co. 1971).
59 H. Assenmacher, A Place Called Subiaco (Little Rock: Rose Publ. Co. 1977).
60 There are two exceptions. St. Gregory’s Abbey, Shawnee, Oklahoma, was founded (at a different location) in 1875 by French monks from Pierre-qui-Vire and belonged to the Primitive Observance Congregation until 1924: see J. Murphy, Tenacious Monks: The Oklahoma Benedictines, 1875–1975 (Shawnee, Okla.: St. Gregory’s Abbey 1974). Assumption Abbey at Richardton, North Dakota, founded in 1893 and originally located at Devil’s Lake, belonged to the Swiss-American Federation until its transfer in 1932. See V. Odermann “Abbot Placid Hoenerbach and the Bankruptcy of St. Mary’s Abbey, Richardton” ABR 29 (1978) 101–133.
61 Baska, The Benedictine Congregation, in note 52 above.
62 The exception is St. Mary’s Priory in Nauvoo, Illinois, which was founded from St. Scholastica’s in Chicago in 1874. On the history of this convent, see R. Gallivan, Shades in the Fabric (Nauvoo, Ill.: St. Mary’s Priory 1970).
63 A. Voth, Green Olive Branch (Chicago: Franciscan Herald Press 1973).
64 See the informative summary by C. Meyer “Communities of Benedictine Women 1852–1970” Benedictines 28 (1973) 79–83.
65 See the well-informed and carefully documented study of B. Doppelfeld, Mönchtum und kirchlicher Heilsdienst (Münsterschwarzach: Vier-Türme Verlag 1974).
66 An excellent set of maps showing the location of Benedictine monasteries can be found in J. Müller, Atlas O.S.B., Vol. II: Tabulae Geographicae (Rome: Editiones Anselmianae 1973). These maps, however, do not include Benedictine sisters. There are more detailed, though now somewhat dated, maps of the United States in The Scriptorium (St. John’s Abbey) 19 (1960) between pp. 60 and 61.
67 Perfectae Caritatis n.2.
68 For more extensive discussion of the question of the relevance of the Rule, the following may be consulted: C. Peifer “What does it mean to live ‘According to the Rule’?” MS 5 (1968) 19–44; A. Wathen “Relevance of the Rule Today” ABR 19 (1968) 234–253; A. Veilleux “The Interpretation of a Monastic Rule” The Cistercian Spirit, ed. M. B. Pennington (Shannon: Irish Univ. Press 1970) pp. 48–65: O. du Roy, Moines Aujourd’hui (Paris: EPI 1972); A. de Vogüé “Sub regula vel abbate: A Study of the Theological Significance of the Ancient Monastic Rules” Rule and Life: An Interdisciplinary Symposium, ed. M. B. Pennington (Spencer, Mass.: Cistercian Publications 1971) pp. 21–63; “Saint Benedict Today: The Monastic Life and Its Aggiomamento” CS 14 (1979) 205–218; D. Rees, Consider Your Call (London: SPCK 1978) pp. 43–56; A. Zegveld “Que veut dire ‘selon la Règle’?” CollCist 41 (1979) 155–176; J. Leclercq “Qu’est-ce que vivre selon une règie?” CollCist 32 (1970) 155–163; also in Moines et moniales ont-ils un avenir? (Brussels: Lumen Vitae 1971) pp. 131–142.
69 Some would prefer to distinguish the question of relevance, the question of meaning for today, as the hermeneutical question and to describe the quest for the meaning of the text in its historical and literary context as the exegetical task.
70 See especially: The Context of the Rule, pp. 84–90 above.
71 For more detailed discussion of the usage of regula in antiquity, see de Vogüé “Sub regula vel abbate” pp. 24–35, cited above in note 68.
72 Perfectae Caritatis n.2.
73 For a description of the relationship of monasticism to society in antiquity, see p. 16 of this Introduction and P. Brown “The Rise and Function of the Holy Man in Late Antiquity” Journal of Roman Studies 61 (1971) 80–101.
Part Two
REGULA SANCTI BENEDICTI
Latin and English with
Patristic Sources and Notes
Notes to the Text and Translation of the RB
The notes to the text and translation are intended to provide a justification or explanation for the translators’ choices, to explain obscurities and to provide the reader with leads for further investigation. In this edition, no critical apparatus has been supplied for the Latin text. For that, the now standard editions of Hanslik and de Vogüé should be consulted (see Bibliography).
The Latin text printed here is based, by kind permission of Les Éditions du Cerf, who hold the copyright, on that in the edition of the Rule by de Vogüé. That text, established by J. Neufville, is based on the venerable MS 914 of Saint Gall, which, though not the oldest extant manuscript of RB, may well be the closest we have to St. Benedict’s autograph. We have not attempted a new critical edition. For additional discussion of the Latin text, see the Introduction, pp. 102f.
Believing that the majority of those who read our Latin text will not he palaeographers, but rather people with a memory of Latin of varying degrees of clarity, we have made a few changes of orthography in order to present the Latin in a form with which most of our readers will be familiar. Neufville himself indulged in a certain amount of normalization (de Vogüé 1.399–401). For this we have used The Oxford Latin Dictionary and C. T. Lewis and C. Short, A Latin Dictionary (Oxford: The Clarendon Press 1933), but we have distinguished the consonantal from the vocalic u (e.g., novus, not nouus) although The Oxford Latin Dictionary does not. Otherwise, we have attempted to follow the recommendations of St. Benedict’s contemporary Cassiodorus (Institutiones 1,9) and made the changes that affect the assimilation of prefixes (ace- for adc-, and similarly before l, p, q, s and t; coll- and comp- for conl- and conp-; exsisto for existo, and exsp- and exst- for exp- and ext-when the stem starts with s; imb- for inb- and similarly before l, m, p and r; and surr- for subr-) and Greek derivatives, where we have given the standard Latin transliteration (e.g., Kyrie for quirie, eremita for heremita, hemina for emina). We have retained the unexpected case-endings of ipsud, cogitatos and cibūs as unlikely to confuse the reader, whose convenience has been our criterion. We have not attempted to normalize the grammar and syntax.
The references to Patristic and Ancient Works in boldface may be considered quotations. This does not necessarily imply that the author of RB was quoting directly from the work in question. The rest of the references include possible sources and allusions as well as passages containing similar ideas or language. Although many of the latter may not be immediate sources for RB, they nevertheless bear witness to its cultural and linguistic background. See pp. xxi–xxxi for a complete list of short titles.
REGULA SANCTI BENEDICTI
PROLOGUS (Latin)
1 * Obsculta, o fili, praecepta magistri, et inclina aurem cordis tui, et admonitionem pii patris libenter excipe et efficaciter comple, 2 * ut ad eum per oboedientiae laborem redeas, a quo per inoboedientiae desidiam recesseras.3 * Ad te ergo nunc mihi sermo dirigitur, quisquis abrenuntians propriis voluntatibus, Domino Christo vero regi militaturus, oboedientiae fortissima atque praeclara arma sumis.
4 *In primis, ut quicquid agendum inchoas bonum, ab eo perfici instantissima oratione deposcas, 5 ut qui nos iam in filiorum dignatus est numero computare non debet aliquando de malis actibus nostris contristari. 6 Ita enim ei omni tempore de bonis suis in nobis parendum est ut non solum iratus pater suos non ali quando filios exheredet, 7 sed nec, ut metuendus dominus irritatus a mal is nostris, ut nequissimos servos perpetuam tradat ad poenam qui eum sequi noluerint ad gloriam.
8 Exsurgamus ergo tandem aliquando excitante nos scriptura ac dicente: Hora est iam nos de somno surgere, 9 *et apertis oculis nostris ad deificum lumen, attonitis auribus audiamus divina cotidie clamans quid nos admonet vox dicens: 10 Hodie si vocem eius au
dieritis, nolite obdurare corda vestra. 11 Et iterum: Qui habet aures audiendi audiat quid spiritus dicat ecclesiis. 12 Et quid dicit? Venite, filii, audite me; timorem Domini docebo vos. 13 Currite dum lumen vitae habetis, ne tenebrae mortis vos comprehendant.
14 Et quaerens Dominus in multitudine populi cui haec clamat operarium suum, iterum dicit: 15 Quis est homo qui vult vitam et cupit videre dies bonos? 16 Quod si tu audiens respondeas: Ego, dicit tibi Deus: 17 Si vis habere veram et perpetuam vitam, prohibe linguam tuam a malo et labia tua ne loquantur dolum; deverte a malo et fac bonum, inquire pacem et sequere eam. 18 *Et cum haec feceritis, oculi mei super vos et aures meas ad preces vestras, et antequam me invocetis dicam vobis: Ecce adsum. 19 Quid dulcius nobis ab hac voce Domini invitantis nos, fratres carissimi? 20 *Ecce pietate sua demonstrat nobis Dominus viam vitae. 21 Succinctis ergo fide vel observantia bonorum actuum lumbis nostris, per ducatum evangelii pergamus itinera eius, ut mereamur eum qui nos vocavit in regnum suum videre.
22 In cuius regni tabemaculo si volumus habitare, nisi illuc bonis actibus curritur, minime pervenitur. 23 Sed interrogemus cum propheta Dominum dicentes ei: Domine, quis habitabit in tabernaculo tuo, aut quis requiescet in monte sancto tuo? 24 Post hanc interrogationem, fratres, audiamus Dominum respondentem et ostendentem nobis viam ipsius tabernaculi, 25 dicens: Qui ingreditur sine macula et operatur iustitiam; 26 qui loquitur veritatem in corde suo, qui non egit dolum in lingua sua; 27 qui non fecit proximo suo malum, qui opprobrium non accepit adversus proximum suum; 28 *qui malignum diabolum aliqua suadentem sibi, cum ipsa suasione sua a conspectibus cordis sui respuens, deduxit ad nihilum, et parvulos cogitatos eius tenuit et allisit ad Christum; 29 *qui, timentes Dominum, de bona observantia sua non se reddunt elatos, sed ipsa in se bona non a se posse sed a Domino fieri existimantes, 30 operantem in se Dominum magnificant, illud cum propheta dicentes: Non nobis, Domine, non nobis, sed nomini tuo da gloriam; 31 sicut nec Paulus apostolus de praedicatione sua sibi aliquid imputavit, dicens: Gratia Dei sum id quod sum; 32 *et iterum ipse dicit: Qui gloriatur, in Domino glorietur. 33 *Unde et Dominus in evangelio ait: Qui audit verba mea haec et facit ea, similabo eum viro sapienti qui aedificavit domum suam super petram; 34 venerunt flumina, flaverunt venti, et impegerunt in domum illam, et non cecidit, quia fundata erat super petram.
35 *Haec complens Dominus exspectat nos cotidie his suis sanctis monitis factis nos respondere debere. 36 Ideo nobis propter emendationem malorum huius vitae dies ad indutias relaxantur, 37 dicente apostolo: An nescis quia patientia Dei ad paenitentiam te adducit? 38 *Nam pius Dominus dicit: Nolo mortem peccatoris, sed convertatur et vivat.
39 Cum ergo interrogassemus Dominum, fratres, de habitatore tabernaculi eius, audivimus habitandi praeceptum, sed si compleamus habitatoris officium. 40 Ergo praeparanda sunt corda nostra et corpora sanctae praeceptorum oboedientiae militanda, 41 *et quod minus habet in nos natura possibile, rogemus Dominum ut gratiae suae iubeat nobis adiutorium ministrare. 42 Et si, fugientes gehennae poenas, ad vitam volumus pervenire perpetuam, 43 dum adhuc vacat et in hoc corpore sumus et haec omnia per hanc lucis vitam vacat implere, 44 currendum et agendum est modo quod in perpetuo nobis expediat.
45 Constituenda est ergo nobis dominici schola servitii. 46 *In qua institutione nihil asperum, nihil grave, nos constituturos speramus; 47 sed et si quid paululum restrictius, dictante aequitatis ratione, propter emendationem vitiorum vel conservationem caritatis processerit, 48 * *non ilico pavore perterritus refugias viam salutis quae non est nisi angusto initio incipienda. 49 * *Processu vero conversationis et fidei, dilatato corde inenarra-bili dilectionis dulcedine curritur via mandatorum Dei, 50 *ut ab ipsius numquam magisterio discedentes, in eius doctrinam usque ad mortem in monasterio perseverantes, passionibus Christi per patientiam participemur, ut et regno eius mereamur esse consortes. Amen.
[INCIPIT TEXTUS REGULAE]
[Regula appellatur ab hoc quod oboedientum dirigat mores]
I. DE GENERIBUS MONACHORUM
1 *Monachorum quattuor esse genera manifestum est. 2Primum coenobitarum, hoc est monasteriale, militans sub regula vel abbate.
3 * Deinde secundum genus est anachoritarum, id est eremitarum, horum qui non conversationis fervore novicio, sed monasterii probatione diuturna, 4 *qui didicerunt contra diabolum multorum solacio iam docti pugnare, 5 * et bene exstructi fraterna ex acie ad singularem pugnam eremi, securi iam sine consolatione alterius, sola manu vel brachio contra vitia carnis vel cogitationum, Deo auxiliante, pugnare sufficiunt.
6 *Tertium vero monachorum taeterrimum genus est sarabaitarum, qui nulla regula approbati, experientia magistra, sicut aurum fornacis, sed in plumbi natura molliti, 7adhuc operibus servantes saeculo fidem, mentiri Deo per tonsuram noscuntur. 8Qui bini aut terni aut certe singuli sine pastore, non dominicis sed suis inclusi ovilibus, pro lege eis est desideriorum voluntas, 9 *cum quicquid putaverint vel elegerint, hoc dicunt sanctum, et quod noluerint, hoc putant non licere.
10 *Quartum vero genus est monachorum quod nominatur gyrovagum, qui tota vita sua per diversas provincias ternis aut quaternis diebus per diversorum cellas hospitantur, 11 *semper vagi et numquam stabiles, et propriis voluntatibus et gulae illecebris servientes, et per omnia deteriores sarabaitis.
12 * De quorum omnium horum miserrima conversatione melius est silere quam loqui. 13 *His ergo omissis, ad coenobitarum fortissimum genus disponendum, adiuvante Domino, veniamus.
II. QUALIS DEBEAT ESSE ABBAS
1 Abbas qui praeesse dignus est monasterio semper meminere debet quod dicitur et nomen maioris factis implere. 2 Christi enim agere vices in monasterio creditur, quando ipsius vocatur pronomine, 3 dicente apostolo: Accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus: abba, pater. 4 *Ideoque abbas nihil extra praeceptum Domini quod sit debet aut docere aut constituere vel iubere, 5sed iussio eius vel doctrina fermentum divinae iustitiae in discipulorum mentibus conspargatur, 6memor semper abbas quia doctrinae suae vel discipulorum oboedientiae, utrarumque rerum, in tremendo iudicio Dei facienda erit discussio. 7Sciatque abbas culpae pastoris incumbere quicquid in ovibus paterfamilias utilitatis minus potuerit invenire. 8Tantundem iterum erit ut, si inquieto vel inoboedienti gregi pastoris fuerit omnis diligentia attributa et morbidis earum actibus universa fuerit cura exhibita, 9pastor eorum in iudicio Domini absolutus dicat cum propheta Domino: Iustitiam tuam non abscondi in corde meo, veritatem tuam et salutare tuum dixi; ipsi autem contemnentes spreverunt me, 10et tunc demum inoboedientibus curae suae ovibus poena sit eis praevalens ipsa mors.
11Ergo, cum aliquis suscipit nomen abbatis, duplici debet doctrina suis praeesse discipulis, 12 * *id est omnia bona et sancta factis amplius quam verbis ostendat, ut capacibus discipulis mandata Domini verbis proponere, duris corde vero et simplicioribus factis suis divina praecepta monstrare. 13 Omnia vero quae discipulis docuerit esse contraria in suis factis indicet non agenda, ne aliis praedicans ipse reprobus inveniatur, 14ne quando illi dicat Deus peccanti: Quare tu enarras iustitias meas et assumis testamentum meum per as tuum? Tu vero odisti disciplinam et proiecisti sermones meos post te, 15et: Qui in fratris tui oculo festucam videbas, in tuo trabem non vidisti.
16 * * Non ab eo persona in monasterio discernatur. 17 Non unus plus ametur quam alius, nisi quem in bonis actibus aut oboedientia invenerit meliorem. 18 *Non convertenti ex servitio praeponatur ingenuus, nisi alia rationabilis causa exsistat. 19Quod si ita, iustitia dictante, abbati visum fuerit, et de cuiuslibet ordine id faciet. Sin alias, propria teneant loca, 20 *quia sive servus sive liber, omnes in Christo unum sumus et sub uno Domino aequalem servitutis militiam baiulamus, quia non est apud Deum personarum acceptio. 21Solummodo in hac parte apud ipsum discernimur, si meliores ab aliis in operibus bonis et humiles inveniamur. 22 *Ergo aequalis sit ab eo omnibus caritas, una praebeatur in omnibus secundum merita disciplina.
23 * In doctrina sua namque abbas apostolicam debet illam semper formam servare in qua dicit: Argue, obsecra, increpa, 24 id est, miscens temporibus tempora, terroribus blandimenta, dirum magistri, pium patris ostendat affectum, 25 *id est in
disciplinatos et inquietos debet durius arguere, oboedientes autem et mites et patientes ut in melius proficiant obsecrare, neglegentes et contemnentes ut increpat et corripiat admonemus.
26 * Neque dissimulet peccata delinquentium; sed et mox ut coeperint oriri radicitus ea ut praevalet amputet, memor periculi Heli sacerdotis de Silo. 27Et honestiores quidem atque intellegibiles animos prima vel secunda admonitione verbis corripiat, 28 improbos autem et duros ac superbos vel inoboedientes verberum vel corporis castigatio in ipso initio peccati coerceat, sciens scriptum: Stultus verbis non corrigitur, 29et iterum: Percute filium tuum virga et liberabis animam eius a morte.
30 *Meminere debet semper abbas quod est, meminere quod dicitur, et scire quia cui plus committitur, plus ab eo exigitur.
31 *Sciatque quam difficilem et arduam rem suscipit regere animas et multorum servire moribus, et alium quidem blandimentis, alium vero increpationibus, alium suasionibus; 32 *et secundum uniuscuiusque qualitatem vel intellegentiam, ita se omnibus conformet et aptet ut non solum detrimenta gregis sibi commissi non patiatur, verum in augmentatione boni gregis gaudeat. 33 *Ante omnia, ne dissimulans aut parvipendens salutem animarum sibi commissarum, ne plus gerat sollicitudinem de rebus transitoriis et terrenis atque caducis, 34 *sed semper cogitet quia animas suscepit regendas, de quibus et rationem redditurus est. 35Et ne causetur de minori forte substantia, meminerit scriptum: Primum quaerite regnum Dei et iustitiam eius, et haec omnia adicientur vobis, 36et iterum: Nihil deest timentibus eum.
37Sciatque quia qui suscipit animas regendas paret se ad rationem reddendam, 38 * *et quantum sub cura sua fratrum se habere scierit numerum, agnoscat pro certo quia in die iudicii ipsarum omnium animarum est redditurus Domino rationem, sine dubio addita et suae animae. 39 Et ita, timens semper futuram discussionem pastoris de creditis ovibus, cum de alienis ratiociniis cavet, redditur de suis sollicitus, 40et cum de monitionibus suis emendationem aliis sumministrat ipse efficitur a vitiis emendatus.
RB 1980- The Rule Of St Benedict Page 25