55.15
Bedding
81.31-32
55.16-17
Inspection of beds. Penalties
82.23-31
55.18-19
Necessary items to be provided
(82.1-22)
55.20-22
Distribution according to need
56.1-3
The abbot’s table
84
57.1-3
Artisans. Humility required
57.4-6
Fraud to be avoided
85.8-11
57.7-9
Price of goods sold
85.1-7
58.1-4
Candidates. Admission made Difficult
87.2
90.1-71
58.5-7
The novitiate and novice master
58.8
Hardships and difficulties to be set forth
87.4
90.3-67
58.9
After two months
88
58.9-10
Reading of the Rule
87.3-4
58.12
Second reading of the Rule
(89.1)
58.13
Third reading
(90.64)
58.14
Promise and admission
90.67
58.15-16
Stability. No longer free to leave
(90.66)
58.17-23
Ceremony of profession
89.3-28
58.24-25
Liquidation of goods
87.5-75;
89.17-23
58.26
Clothing
90.80
58.27
Preservation of his old clothing
90.83
58.28
Restitution of clothing in case of apostasy
90.84-87
58.29
The abbot keeps profession document
89.27
(90.88-95)
59.1-6
The offering of sons of nobles
91
59.7-8
The case of poor people
60.1-7
The admission of those in holy orders
83
60.8-9
The case of clerics
61.1-4
Visiting monks
79.29-34
61.5-10
Reception of visiting monks as members of the community
79.23-28
61.11-12
Promotion of such a one to a higher rank in the community
61.13-14
Reception of visiting monks from a known monastery
62.1-7
Monks ordained priests
62.8-11
Insubordination. Penalties
63.1-9
Rank in the community
(92)
63.10-17
Respect and love among juniors and seniors
63.18-19
Supervision of children
64.1-6
The choice of an abbot
92–93
64.7-22
Admonitions for a new abbot
(93.15-23)
65.1-10
The prior. Unsuitable arrangements
92–93
65.11-13
To be avoided if possible
92
65.14-15
Selection by the abbot
(93.56-68)
65.16-17
Subordination to the abbot
93.69-70
65.18-21
Penalties. Removal from office
93.74-79
65.22
The abbot to avoid jealousy
66.1-5
The porters. Lodging and function
95.1-3
66.6
Everything necessary within the enclosure
95.17
66.7
Avoid leaving the enclosure
95.18-21
66.8
The Rule to be read often in the community
(95.24)
24.15-17, 26-27, 31-33
67.1
Going on a journey. Prayer before departure
66.1-4
67.2
Commemoration at the office of those absent
20.1-13
67.3-4
Prayer on return
66.5-7
67.5-6
Relating incidents forbidden. Penalties
67.7
Leaving without permission. Penalties
68.1-5
Obedience in difficult tasks
69.1-3
Not to defend one another
69.4
Penalty
70.1-2
Reservation of power to correct or punish
70.3
Correction in public
(12–13)
70.4-5
Correction of children
70.6-7
Unauthorized correction. Penalty
71.1-4
Mutual obedience
(3.76)
71.5
Refusal of this. Correction
(3.74)
71.6-8
Reproval and satisfaction
71.9
Refusal of satisfaction. Penalty
72.1-12
Good zeal
(92.51)
73.1-7
A rule for beginners only
73.8-9
Begin by fulfilling it
95.24
2. RM 2 AND RB 2–3 ARRANGED FOR COMPARATIVE STUDY
The passages in boldface type indicate those sections where RM and RB are identical. The redactional activity (omissions, additions, revisions) on the part of the author of RB is thus made clear at a glance. See Appendix 2, pp. 346–355, for a fuller discussion of the relationship of RB to RM in treating of the abbot.
Interrogatio discipulorum:
II. Qualis debeat esse abbas
II. Qualis debeat esse abbas
Respondit Dominus per magistrum:
1Abbas, qui praeesse dignus est monasterio, semper meminere debet quod dicitur, et nomen maioris factis implere. 2Christi enim agere creditur vices in monasterio, quando ipsius vocatur pronomine, 3dicente apostolo: Sed accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus Domino: abba, pater. 4Ideoque hic abbas nihil extra praeceptum Domini quod sit, debet aut docere aut constituere aut iubere, 5ut iussio eius vel monitio sive doctrina fermentum divinae iustitiae in discipulorum mentibus conspargatur. 6Memor semper abbas quia doctrinae suae vel discipulorum oboedientiae, ambarum rerum in tremendo iudicio Domini facienda erit discussio. 7Et sciat abbas culpae pastoris incumbere, quicquid in ovibus paterfamilias utilitatis minus potuerit invenire. 8Tantundem iterum erit, ut, si inquieto vel inoboedienti gregi pastoris fuerit omnis diligentia attributa et morbidis earum actibus universa fuerit cura exhibita, 9pastor eorum in iudicio Domini absolutus dicat cum propheta Domino: Non abscondi in corde meo veritatem tuam et salutare tuum dixi. Ipsi autem contemnentes spreverunt me. 10Et tunc demum inoboedientibus curae suae ovibus poena sit eis praevalens ipse mortis morbus.
11Ergo cum aliquis suscipit nomen abbatis, duplici debet doctrina suis praeesse discipulis, 12id est omnia bona et sancta factis amplius quam verbis ostendere. Quomodo? Intellegentibus discipulis mandata Domini verbis proponere, duris corde vero et simplicibus factis suis divina praecepta monstrare. 13Omnia vero quae discipulis docuerit esse contraria, in se factis indicet non agenda, ne aliis praedicans ipse reprobus inveniatur, 14ne quando illi dicat Deus peccanti: Quare vero tu enarrasti iustitias meas et sumpsisti testamentum meum per os tuum? Tu vero odisti disciplinam. 15Et: Qui in fratris tui oculo festucam videbas, in tuo trabem non vidisti.
16Non ab eo persona in monasterio discernatur. 17Non unus plus ametur quam alius, nisi quem in bonis actibus invenerit meliorem. 18Non convertenti servo pro merito nationis praeponatur ingenuus.
19Quare? Quare? Quia ser
vus sive liber, omnes Christo unum sumus et sub uno Domino aequalem servitii militiam baiulamus, quia non est apud Deum personarum acceptio. 20Solummodo in hac parte apud Deum discernimur, si ab aliis meliores factis inveniamur. 21Et tamen, ut ostendat Deus circa omnes pietatis suae clementiam pariter, iubet elementa vel terram iustis vel peccatoribus famulari aequaliter. 22Ergo aequalis sit ab eo ab omnibus caritas, una praebeatur in omnibus disciplina.
23In doctrina sua namque abbas apostolicam debet illam semper formam servare, in qua dicit: Argue, obsecra, increpa, 24id est, miscens temporibus tempora, terroribus blandimenta, dirum magistri, pium patris ostendat affectum, 25id est, indisciplinatos debet et inquietos arguere, oboedientes, mites et patientissimos ut in melius proficiant obsecrare, neglegentes et contemnentes ut increpet admonemus.
26Humilitatis vero talem in se eis formam debet ostendere, qualem Dominus contendentibus de gradu fortiori apostolis demonstravit, 27id est, cum apprehensa manu infantem in medio eorum deduxisset, dixit: 28Qui vult esse inter vos fortior, sit talis. 29Ideoque quicquid abbas discipulis pro Deo agendum iniunxerit, inchoet factis, et tradens omnia ordinationis suae protelo sequantur membra, qua duxerit caput.
30Caritatem vero vel gratiam talem debet circa omnes fratres habere, ut nullum alio praeferens omnibus discipulis vel filiis suis amborum parentum in se nomen exhibeat, 31matrem eis suam praebens aequaliter caritatem, patrem se eis mensurata pietate ostendat.
1Abbas qui praeesse dignus est monasterio semper meminere debet quod dicitur et nomen maioris factis implere. 2Christi enim agere vices in monasterio creditur, quando ipsius vocatur pronomine, 3dicente apostolo: Accepistis spiritum adoptionis filiorum, in quo clamamus: abba, pater. 4Ideoque abbas nihil extra praeceptum Domini quod sit debet aut docere aut constituere vel iubere, 5sed iussio eius vel doctrina fermentum divinae iustitiae in discipulorum mentibus conspargatur, 6memor semper abbas quia doctrinae suae vel discipulorum oboedientiae, utrarumque rerum, in tremendo iudicio Dei facienda erit discussio. 7Sciatque abbas culpae pastoris incumbere quicquid in ovibus paterfamilias utilitatis minus potuerit invenire. 8Tantundem iterum erit ut, si inquieto vel inoboedienti gregi pastoris fuerit omnis diligentia attributa et morbidis earum actibus universa fuerit cura exhibita, 9pastor eorum in iudicio Domini absolutus dicat cum propheta Domino: Iustitiam tuam non abscondi in corde meo, veritatem tuam et salutare tuum dixi; ipsi autem contemnentes spreverunt me, 10et tunc demum inoboedientibus curae suae ovibus poena sit eis praevalens ipsa mors.
11Ergo, cum aliquis suscipit nomen abbatis, duplici debet doctrina suis praeesse discipulis, 12id est omnia bona et sancta factis amplius quam verbis ostendat, ut capacibus discipulis mandata Domini verbis proponere, duris corde vero et simplicioribus factis suis divina praecepta monstrare. 13Omnia vero quae discipulis docuerit esse contraria in suis factis indicet non agenda, ne aliis praedicans ipse reprobus inveniatur, 14ne quando illi dicat Deus peccanti: Quare tu enarras iustitias meas et assumis testamentum meum per os tuum? Tu vero odisti disciplinam et proiecisti sermones meos post te, 15et: Qui in fratris tui oculo festucam videbas, in tuo trabem non vidisti.
16Non ab eo persona in monasterio discernatur. 17Non unus plus ametur quam alius, nisi quem in bonis actibus aut oboedientia invenerit meliorem. 18Non convertenti ex servitio praeponatur ingenuus, nisi alia rationabilis causa exsistat. 19Quod si ita, iustitia dictante, abbati visum fuerit, et de cuiuslibet ordine id faciet. Sin alias, propria teneant loca, 20quia sive servus, sive liber, omnes in Christo unum sumus et sub uno Domino aequalem servitutis militiam baiulamus, quia non est apud Deum personarum acceptio.
21Solummodo in hac parte apud ipsum discernimur, si meliores ab aliis in operibus bonis et humiles inveniamur.
22Ergo aequalis sit ab eo omnibus caritas, una praebeatur in omnibus secundum merita disciplina.
23In doctrina sua namque abbas apostolicam debet illam semper formam servare in qua dicit: Argue, obsecra, increpa, 24id est, miscens temporibus tempora, terroribus blandimenta, dirum magistri, pium patris ostendat affectum, 25id est, indisciplinatos et inquietos debet durius arguere, oboedientes autem et mites et patientes ut in melius proficiant obsecrare, neglegentes et contemnentes ut increpat et corripiat admonemus.
26Neque dissimulet peccata delinquentium; sed et mox ut coeperint oriri radicitus ea ut praevalet amputet, memor periculi Heli sacerdotis de Silo. 27Et honestiores quidem atque intellegibiles animos prima vel secunda admonitione verbis corripiat, 28improbos autem et duros ac superbos vel inoboedientes verberum vel corporis castigatio in ipso initio peccati coerceat, sciens scriptum: Stultus verbis non corrigitur, 29et iterum: Percute filium tuum virga et liberabis animam eius a morte.
32Meminere debet abbas semper quod est, meminere quod dicitur, et scire quia cui plus creditur, plus ab eo exigitur.
30Meminere debet semper abbas quod est, meminere quod dicitur, et scire quia cui plus committitur, plus ab eo exigitur.
31Sciatque quam difficilem et arduam rem suscipit regere animas et multorum servire moribus, et alium quidem blandimentis, alium vero increpationibus, alium suasionibus; 32et secundum uniuscuiusque qualitatem vel intellegentiam, ita se omnibus conformet et aptet ut non solum detrimenta gregis sibi commissi non patiatur, verum in augmentatione boni gregis gaudeat. 33Ante omnia, ne dissimulans aut parvipendens salutem animarum sibi commissarum, ne plus gerat sollicitudinem de rebus transitoriis et terrenis atque caducis, 34sed semper cogitet quia animas suscepit regendas, de quibus et rationem redditurus est. 35Et ne causetur de minori forte substantia, meminerit scriptum: Primum quaerite regnum Dei et iustitiam eius, et haec omnia adicientur vobis, 35 et iterum: Nihil deest timentibus eum.
33Et sciat quia qui suscipit animas regendas, paret se ad rationes reddendas. 34Et quantum sub sua cura fratrum se habere scierit numerum, agnoscat pro certo quia in die iudicii ipsarum omnium animarum tantas est redditurus Domino rationes, sine dubio addita et sua, 35quia ut fratres in monasterio propriam non agerent voluntatem, huius semper iussionibus omni oboedientia militarunt, 36quia cum discussi fuerint de omnibus actibus suis, dicturi sunt in iudicio Domino omnia facta sua per oboedientiam a iussione impleta esse magistri. 37Ideoque debet semper cautus esse magister, 38ut omnia quae imperat, omnia quae docet, omnia quae emendat, de praeceptis Dei iustitia dictante monstretur, quod futuro iudicio non condemnetur. 39Timens semper futuram discussionem pastoris de creditis ovibus, quia et cum de alienis ratiociniis cavet, redditur de suis sollicitus. 40et cum de monitionibus suis emendationes aliis sumministrat, ipse efficitur a vitiis emendatus.
37Sciatque quia qui suscipit animas regendas paret se ad rationem reddendam, 38et quantum sub cura sua fratrum se habere scierit numerum, agnoscat pro certo quia in die iudicii ipsarum omnium animarum est redditurus Domino rationem, sine dubio addita et suae animae.
39Et ita, timens semper futuram discussionem pastoris de creditis ovibus, cum de alienis ratiociniis cavet, redditur de suis sollicitus, 40et cum de monitionibus suis emendationem aliis sumministrat ipse efficitur a vitiis emendatus.
III. De abhibendis ad consilium fratribus
41Quicquid vero abbas pro utilitate monasterii agere aut facere voluerit, cum consilio fratrum agat 42et convocatis omnibus fratribus de utilitate monasterii tractetur communiter. 43Ita tamen, non libero ausu fratres aut invito suae potestatis arbitrio, sed iussione et imperio abbatis eligendis forte consiliis applicentur. 44Nam ideo omnium quaeratur consilium, quia quot homines, tot sunt pro diversitate interdum sententiae, — 45ne forte a quo non speratur, melius subito detur consilium et communi utilitati hoc magis proficiat, — 46et de multis consiliis quod eligatur facile invenitur. 47Quod si de omnibus nullus aptum potuerit dare consilium, tunc abbas reddita ratione consilii sui constituat quod vult, et iustum est ut membra caput sequantur. 48Ideo omnes fratres diximus ad consilium debere vocari, secundum sententiam monasterii, quod res monasterii omnium est et nullius est. 49Ideo omnium, quia proficiendo successionem quandoque in monasterio vicibus de se fratres exspectant, 50ideo nullius, quia nihil in monasterio aliquid sibi a fratribus peculiariter vindicatur et nullu
s suo aliquid constituit aut facit arbitrio, sed omnes sub imperio degunt abbatis.
51Qui ergo abbas sanctae huius artis sit artifex, non sibi ipsius artis, sed Domino assignans ministerium, cuius in nobis gratia fabricatur, quicquid a nobis sancte perficitur. 52Quae ars doceri et disci debet in monasterii officina et exerceri potest cum spiritalibus ferramentis.
1Quotiens aliqua praecipua agenda sunt in monasterio, convocet abbas omnem congregationem et dicat ipse unde agitur, 2et audiens consilium fratrum tractet apud se et quod utilius indicaverit faciat. 3Ideo autem omnes ad consilium vocari diximus quia saepe iuniori Dominus revelat quod melius est. 4Sic autem dent fratres consilium cum omni humilitatis subiectione, et non praesumant procaciter defendere quod eis visum fuerit, 5et magis in abbatis pendat arbitrio, ut quod salubrius esse indicaverit ei cuncti oboediant. 6Sed sicut discipulos convenit oboedire magistro, ita et ipsum provide et iuste condecet cuncta disponere.
RB 1980- The Rule Of St Benedict Page 71