Mystery: Suspense: The Lazarus Phenomenon: : A Private Investigator Mystery Crime Thriller: (horror, thriller, science fiction, mystery, police, murder, ... (Marie Avalon Mystery Crime Series Book 1)

by Josh Law

  "Als ik zou weten? Serieus, je moet vragen Alex."

  "Waar is Alex, dan? Ik zal hem vragen." Marilyn optrad.

  "Huh. Good luck. Hij is omgebouwd tot een robot." Sally rolde met haar ogen.

  "mij gewoon te vertellen waar hij is?" Marilyn gevouwen haar armen.

  "Ah, dus jij bent de privédetective, eh? De lijdensweg is gearriveerd en de Heer loven. Een pluim voor je als je het kind te spreken. Hij is boven, facing mekka." De voornaamste aangegeven met zijn hoofd.

  Marilyn gingen de krakende trap. De schaduw viel lang over de bovenkamers, weerspiegelt de droefheid was tot de foster home. Hoewel ze niet want ik ken hem, Marilyn kon voelen Nicolas' ontbreken. Blijkbaar op hun eigen manier, zo ook iedereen. De kids glimlachte schuw weg bij haar, omdat zij het lange hal die liep tussen de oost- en westvleugel van het huis.

  "Hey. Alex's room?" Marilyn stopte met een lange jongen met een voetbal shirt.

  "Die Alex, ma'am? Er is wel 3?"

  Marilyn geslikt.

  "Nicolas Avalon's friend?"

  De jongen zijn ogen branden.

  "Prescott…oké, ja, je moet de speurneus chick Papa Vierra zei afkomstig was. Nou, Alex kan niet aan de telefoon komen. Hij…uh…verspild. Is hij uit de oostelijke vleugel raam voor 12 uur, dit is geen grap. Net staring, gestenigd. Het zien van Nicky's box…hij verknald."

  Marilyn voelde het gewicht van deze situatie naar huis te rijden. Ze knikte, afschudden de stof van het erf en de kilte van naderend onheil dat liep van haar rug.

  "allemaal hetzelfde. Wat freaky ding is het uitlijnen in ruimte die dit gebeuren ontgaat mij. Nicky's duidelijk niet rusten in vrede. Ik Alex om mij te helpen een ghost op bed".

  De jongen haalde zijn schouders.

  "Cool, denk ik. Ik neem u aan hem."

  Alle kamers in het schemerdonker boerderij, Alex Prescott's was het donkerste. Hij zat met de schaduwen gedrapeerd rondom hem als textiel, voorhoofd tegen de matglazen van de massale venster naast zijn bed.

  "Yo, Prescott! De speurneus chick is hier. Wil spreken met jou!"

  Alex niet bewoog.

  "Ja, zie, ik heb u. Hey, als je iets later ben ik Brandon." De jongen haalde zijn schouders op en links Marilyn alleen in de schemerige ruimte.

  "Hey, Alex." Ze stapte dichterbij, waardoor een vloerplank piepten.

  Tot haar verrassing, Alex uiteindelijk toch opzoeken. Zij stonden genageld. Zijn uitgebeend face werd dichtgeknepen als zou versplinteren in duizend scherven van porselein. Hij gebalde zijn tanden en zijn purple lips quivered verwarmen. Zijn smaragdgroene ogen glowered met bloodshot aderen. Het verrijkte-bangs kapsel hij was sporting kon niet verbergen de patches hij uitrukken van zijn hoofdhuid. Deze slagaderlijke bloeding vanaf bloed zoals scarlet bakkebaarden de randen van zijn gezicht. Hij had één van zijn vuisten ingedrukt om de ruit. De knokkels waren bloedige. Hij had gekauwd op de been.

  Een puinhoop? Wat een zware overdrijving! Alex Prescott leek op Nagasaki na de bom.

  Marilyn haar ademhaling. Ze gingen en omhelsde hem uit instinct. Hij ontweken, maar had haar niet weerstaan.

  Ze doormaakte van hem en zijn gezicht in haar handen.

  "We kunnen hem terug." Ze samenwerkt in zijn ogen, adem ingehouden.

  Bevende, hij verlicht zichzelf tall en geplukt zijn iPhone uit zijn jeans broekzak.

  "Hij toegangscodes me." Alex sloot zijn ogen, schorre en duizelig.

  Marilyn nam de telefoon in schudden vingers. Ze stilletjes gelezen:

  "Alex, Nick. Nieuwe telefoon. Het is freaky, man. Ik zichtb. Nu kan ik me niet herinneren dat ik veel van wat er is gebeurd. Nu serieus, wees op je hoede. Er zijn mensen die mij volgen. Ik denk dat ik in de problemen. Wat moet ik doen als ik in de problemen, dan heeft u waarschijnlijk ook zijn. Kruipt meestal na familie en vrienden, nietwaar? I'm Going to head voor 'Kasteel Coyote' van toen we kinderen waren. Ik zeg niet dat dat moet je komen na mij. Ik wilde alleen maar u weet dat ik okay. Je bent waarschijnlijk freaked! Dude, I'm sorry."

  "Nicky…Nicky's dood? Nu hij sms-Oh God!" Alex drukt zijn gezicht tegen zijn knieën.

  "Kunt u mij de plaats hij het over?"

  Alex gaf een weigerachtige nod.

  Hoofdstuk 2:

  Hij rende blind. Zijn hoofd gewond, die was zijn enige focus. Kwellende migraine had getart hem voor drie dagen.

  Er waren stemmen in het bos.

  "Het is veel gemakkelijker als u stopt waardoor het moeilijk".

  "hoeft niet te worden zoals deze, kiddo."

  "Come back, Nicky! Laten we niet zo hard!"

  Nick voelde zijn maag jurkje een strakke vuist van angst. Hij gooide zijn hoofd naar achteren, in de hoop misschien zou geven hem een extra grammetje speed.

  Durango is niet bekend voor extreem koude winters, maar de winter was. Het gras was glad van de vorst.

  Het gleed en rolde bergafwaarts. Hij hoorde een paar van zijn ribben breken, maar nauwelijks merkte de pijn.

  Alles dat hij kon denken was de stemmen. Het geluid van de voeten achter hem onder de schaduw van de bomen. Blaffende honden. Hij dacht misschien dat hij hoorde zelfs een vrachtwagen meanderen door de foilage.

  Hij landde op zijn knieën en voelde bloed zwembad rond zijn knokkels.

  Is dit misschien niet zo eng zijn als hij kon herinneren waarom dit gebeurde.

  Hij herinnerde lichtuitstoot. Hij zag het gebeuren. Hij liep langs de kant van de main-street, we teruggingen naar school. Er was een geluid achter hem als iemand het gas. Zijn nek had gebroken in de richting van het geluid. Een vrachtwagen was zwenkbare like a crazy snake de rijstrook die het dichtst bij hem.

  Hij herinnerde zich krachtig en numb van de botsing. Hij had gevlogen door de lucht en landde in een plas van zijn eigen bloed en hevige pijn. Het was begonnen met donker en hij hoorde Alex schreeuwen zijn naam.

  Oh God, Alex was daar!

  Hij was oké?

  De stemmen waren steeds dichterbij.

  Waarom kon hij niets? Hij voelde alsof hij me al eeuwenlang.

  Er was niets voordat de auto-ongeluk. Zijn hele leven was verre aquarellen.

  Hij ijltempo omhoog en liep. Dat is alles wat hij kon bedenken om te doen. Ran zijn ogen tot overstaanbaarheid verhaspeld uit de pijn in zijn hoofd. Goede God, wat de heck gebeurde?

  Hij was opgetogen toen hij zag de oude boom fort. Hij en Alex had gebouwd op een uitstapje het eerste jaar dat ze graag samen met de Kerstman Bianca kids. Het was een oriëntatiepunt van jeugd en veiligheid aan Nick. Onschuld en een plek om te slapen is wat de verwarde tiener nu nodig.

  Hij dook als een baseballspeler en gleed voor thuis. De voeten gehaast langs hem. Zijn hoofd kwam abrupt een einde aan de harde stam van de oude holle ceder.

  Het effect gebotst zijn nagedachtenis. Volstaat niet voor zijn huidige dilemma, maar genoeg om antwoord te geven op de meest prangende vraag.

  "Ik stierf." Hij blurted in de duisternis.

  Hij was verdrukken in het slagen van een volwaardige paniekaanval. Er was niemand om hem te helpen terug. Zijn benen geschopt en stookte de ceder naalden. Hij gegraven zijn vuisten op de grond en scheurden op mos. In een roes, probeerde hij te traag zijn hyperventilating en denken. Het was al de betere van hem.

  "Ik heb niet alleen sterven. Ik werd vermoord. Maar waarom?"

  Hij had geen tijd om te werken. De honden waren terugkomen. Ze zou niet nodig om hem te zien. Ze konden hem snuiven.

  "Think, dude! Kreeg om uit de baan van het kwaad!"

  Hij begon te kruipen vooruit op buikhoogte USMC fashion.

  * * *

  De Mach 1 lostrekken van de hoofdweg. De zon naar beneden keek uit het glooiende blauwe bogen die wreathed Durango in majesteit. Renee Vierra zat in de shotgun stoel. Alex Prescott lag in de rug. Zijn ogen ronddreven de cabine en hij bijna glimlachte.

  "Kiddo, kunt u goed te doen? Het Doc wilde mij te rusten." Renee's brow nouvelles in zorg.

  Alex had een lege uitdrukking als hij staarde naar de scrawling rood en vies blauw van de Colorado. Hij haalde zijn schouders op, met een hand over zijn offerte hoofd. Marilyn winced zoals
ze keek hem in de achteruitkijkspiegel. Hij moest zijn schrijnend. Wat voor soort interne duisternis had dwong hem tranen zijn haren eruit?

  "Ik ben niet goed totdat Nick's weer thuis en volkomen veilig." Hij haalde zijn schouders op, kronkelende zijn mond in een witte tros.

  Renee knikte.

  "Je zegt hij is gegaan naar onze oude camp-sight?"

  "Het is net een mijl afstand van er hemelsbreed. We gemerkt hoe door carving afbeeldingen op de bomen eromheen. Het was als een code alfabet tot onze clubhuis. Hey, quit lachend! We waren 12 en 12 ½ !" Alex versmald zijn ogen als Renee sportdiensten een endeared giechelen.

  De riffs op "Black Hole Sun" onderbroken is. Het was Alex de beltoon.

  "Oh God…" Hij bijten zijn vingernagels terughoudend om te kijken. Marilyn trok een zware ademhaling.

  "Hey! Ik weet dat dit alles is ongewoon, maar het is nog steeds Nicky, nietwaar? Hij heeft duidelijk niet snapten wat is gebeurd. Als hij dat doet, het gaat pruik hem net zoveel als je maar wilt. Dit hoeft niet een Amerikaanse horrorfilm. Dit is een gouden kans, mijn jonge vriend. Er is nauwelijks een soul alive dat heeft gekregen een geliefde terug uit de dood." Ze gedwongen een glimlach.

  Alex totaal overdonderd was. Hij was niet bij hem totdat ze had gezegd. Hij geplukt de telefoon uit zijn zak weer braced voor ongeacht het scherm portended.

  "Alex. Het is Nick. Dude, je was bij de scène van mijn ongeval. Bent u goed?

  Deze verknald, bro. Ik heb geen idee hoe het zelfs mogelijk en ik legit freaking op dit moment.

  Ik gestorven zou zijn, nietwaar? Ik werd vermoord."

  Met een nerveuze gasp, Alex begon te soort terug.

  "Hey, Nick. Ja, ik ben oké. Ik heb geen idee hoe dit te doen, man. How to talk to you. U dit zeggen.

  U bent dood voor 7 maanden.".

  "Wat hij zegt?" Renee gevraagd. Ze verdraaid rond te kijken naar Alex. Het was een wonder, geen vragen. Ongeacht de omstandigheden die de aanleiding hier, dit was meer dan zij ooit zou kunnen wensen. Natuur voorschreef dat Nicky Avalon was nooit iets over te zeggen. Dat ze nooit kunnen praten met hem. Hij was dood. Het werd gedaan.

  Nu waren ze tekstberichtjes hem als was het een andere dag. Alsof die fatale dag in het voorjaar zelfs nog nooit gebeurd.

  "Hij is beginnen te herinneren." Alex's ogen flitste als zijn eigen woorden die in zijn oren.

  Dit kan zowel een ontzettend goed en slecht.

  Hoofdstuk 3:

  Fish Bowl blip geluid echode in de boom donkere romp. Nicky sprong. Hij was echt bang van zijn geest. Het was niet alleen het verre verleden was hij vergeten. Hij had moeite met onthouden recente dingen, zoals hoe hij deze nieuwe kleren. Er is een label op de hoes van zijn zwarte hoodie dat zei "Boot Barn". De jeans zijn gekochte stijf. Hij had zelfs vergeten om het papier uit de tenen van zijn waarvan fitnessfanaten.

  "winkelcentrum… Uh, ik verkocht een paar dozen sigaretten zou ik die achter het principe's favoriete populieren om snel geld te verdienen. Mevr Thurman schreeuwde toen ik binnenkwam via haar tuin, maar ik vond niet dat was raar want Mevr Thurman is batty. Vervolgens verkocht ik dat Harley ik afgelopen zomer en hid in Oude Man Payne's schuurtje voor veel extra geld. Ik kocht ik 7 hamburgers, butt-ladingen van cokes en pop rocks en een milkshake. Overal mensen ging ik was mij aan het spijbelen staren. Het is koud buiten en er kerstverlichting. I'm not truant. Ik moet aan de kerstvakantie, nietwaar? Dit betekent dat zij staren omdat ik moest zijn dode."

  Hij voelde bawling. Hij kon technisch hulp krijgen bij het ook. Hij moest zijn gestorven en was er niet iemand rond voor God alleen wisten hoe ver. Hij kon gewoon af als een klein meisje als hij wilde. Veel te macho zeuren als een baby, zelfs in het geheim, hij verschoven op de tranen die zijn slip gratis toch.

  "Gah! Oke! Wat de heck gebeurt?!"

  Hij schudde zijn hoofd en probeerde zich te concentreren. Op iets anders dan de Chainsaw Massacre brain ache ersntige tussen één van zijn tempels. Zijn vingers geknoopt zijn haren in opperste frustratie en hij geplukt twee grote groepen van het gratis van de wortels.

  "Think, hersenloze!" Hij snauwde en schopte de wand van de holle boom.

  Fish Bowl chime echode drie keer achter elkaar. Blauw lampje cascaded zijn gezicht. Het geregistreerde eindelijk inziet dat het afkomstig was van de telefoon.

  Het staren, las hij de kleine afdrukken.

  "kalmeren, pal. De Doc en Papa Vierra huurden een privé detective. Ze roken warm en lijkt haar eenden in lijn. Ik denk eerlijk gezegd dat ze u kunnen helpen. Niet alleen omdat het om freaking."

  Vanaf welke moesten worden lichtjaren afstand, Alex kalmeerde de storm in hem. Hij voelde zijn lippen twist in een kleine grijns. Zijn vingers sneller dan zijn denkprocessen te typen zijn antwoord.

  "Totaal rust hier. Voor een zombie die de standaard procedure toch. Ik ben koel in de boom fort. Vertel de Gramps om enkele pedaal!"

  Hij jabbed de verzendknop met een bevende vinger en slap in de bladeren. Kan wel eens goed.

  Dat idee liet hem onmiddellijk. Hij voelde de vind Slobber hit de zijkant van zijn gezicht voordat hij hoorde de borrelende brommen.

  Nick opgedoken in een slingeraap's gevecht houding. Zijn haren stond op al de achterkant van zijn schedel en de nek zijn nek. Hij voelde zelfs de five O'Clock shadow die rond zijn lippen prickle en schraap zijn neusgaten.

  "Oke, echt, Nicolas. Denk aan iets!"

  Hij werkte alleen maar leeg. Jammer. De hond lunged vooruit en beetje in zijn schouder. Nick schreeuwden en probeerde tranen vrij van de hond. Hij leunde en verzonken zijn tanden hard in haar nek, denken dat het kwaad genoeg om hem vrij te krijgen. Zijn beet was niet sterk genoeg om een gat in het bulldog's verbergen.

  "Kijk eens wat ik heb, jongens! Bourbon! Laat jongen!"

  De dog's tanden kwam vrij van Nick's bones. De jongen languit op de grond in een roes. Met één hand probeerde hij naar de Dog bite, met de andere jabbed hij een vinger op de figuur die toert over hem.

  "Het is onduidelijk, maar ik weet dat je ergens vandaan. Ergens zoals school misschien of Santa Bianca's…Of beide".

  Hij kreeg niet de kans om dit mysterie opnieuw bekendheid. Het mikpunt van een geweer tegen zijn voorhoofd. Duisternis nam hem opnieuw.

  * * *

  "Hij is geen antwoord op zijn telefoon!" Alex was in paniek. Het was slechts 10 minuten, maar 10 minuten is 10.000 jaar wanneer je praat met een geliefde die pas gestorven zijn.

  "Misschien is hij gewoon bang. Je zei waren we bijna aan de oude boom fort anyway?" Renee geprobeerd om haar stem hoopvol.

  "Hij is verdwenen." Marilyn's bloed had koud als ze sprak de woorden.

  "Wat?" Alex keek crestfallen.

  Marilyn gewezen op de modderige wegen die afstand.

  "De blaadjes zijn ook gemalen voor deze tijd van het jaar. De flora en fauna niet te ver van hun holen wanneer zij dit koud. Naast niets verlaat een print met groeven in. Deze zijn modder banden. Enkele off-road dually truck doorheen getrokken hier minder dan een uur geleden."

  Marilyn dwaalden verder in het struweel.

  "Kijk! Er zijn hond prenten! Een schoen afdrukken, maat 10. Nicky slijt een 10 heb je zeggen?"

  Ze volgde de trail naar de uitgeholde boom Alex had beschreven.

  "God, houd…niet opnieuw." Renee's stem beefde in de lucht.

  Alex zonk op zijn knieën en kroop op zijn handen. Daar in de modder en natte bladeren lag een goedkope brander cel met een enorm gat geslagen in het tekstscherm. Het was fijn in de hand liggende strijd.

  "Niet gewoon weg. Hij is genomen." Marilyn verduidelijkt. Alex beetje down op de achterkant van zijn vuist, hoofd dobberend in paniek.

  "genomen? Waar?" Renee jaloers rond de lippen.

  Marilyn keek op naar het huis van de boom. Er was een stukje wit papier inblazen met een doos frees. Twee woorden werden wéér tegenkomt.

  "Hij is van jou."

  Marilyn kalfsfond. Ze zwaar op haar hakken en pakte de boom. Gebalde haar mond in haar vuist en sprak een piepklein piepende ademhaling sob.

  "Ja, oké. De naam makes sense nu. Dit net persoonlijke!" Ze waaierd
e zelf met haar handen.

  "Do not pass out!" Ze opgedragen zelf in haar hoofd totdat die vier woorden werd een mantra.

  Dit scenario was haunted haar voor jaren. Het was een nachtmerrie komt eindelijk tot leven.

  "Wat? Wat is dit? Wat betekent het, Marilyn?"

  Renee weggegrist het papier van Marilyn en lees hem hardop.

  "Hij is jou?" vroeg ze en vervolgens haar ogen oplichten.

  "Nicolas Avalon…Marilyn Avalon. Rare naam. Niet veel mensen delen?" Renee keek naar Alex, ogen optrok.

  Alex schudde zijn hoofd, niet na.

  "Ik had van een buitenechtelijk kind toen ik nog een jonge vrouw. Ik zag een jongen…We waren gewoon grappen met elkaar. Wist niet dat hij getrouwd was. Toen ik hoorde over zijn vrouw die net waren besefte dat ze zwanger was had ik hem onmiddellijk. Was niet snel genoeg blijkbaar. Een week later besefte ik dat ik zwanger was. Ik eindigde hun huwelijk, ook niet de bedoeling. Tegen de tijd dat ik bezorgd, ik was ook geschokt door wat er gebeurd was, dus ik gaf de baby…" Marilyn gekoppeld aan haar maag en bijten haar lip.

  "Ja…Dat betekent dat Nicky?" Renee's ogen gingen wijd.

  "Nicky is mijn zoon!" Marilyn sobbed.

  Hoofdstuk 4:

  Nick wakker in het bos.

  Hij ademde zwaar uit zijn neus en probeerde te bewegen.

  Toen hij besefte dat zijn enkels zijn aaneengeschakeld. Om betonblokken.

  "Nicolas. Het is idioot om proberen uit te voeren. Hoe vaak hebben we deze? U woont en wij volgen. Je doodgaat en we notities te maken. Je wordt wakker en we beginnen. Capisce? "

  Hield hij zijn adem en sloot zijn ogen. Het was terug haasten nu 1,6 km een minuut. Hij kon niet omgaan met deze, maar hij had echt geen keuze. Ready Or Not, werd nu gebeurt.

  First things first. Hij moest uitzoeken waar hij was.

  Twijncyclus rond op zichzelf, hij voelde kettingen geschokt door zijn armen en benen iets zwaar onder zijn voeten. Betonblokken.