by Josh Law
"De meeste jongens die in onze contreien hebben verscheept naar de algemene lokale van het Panamakanaal, richting de nabijheid van Waker's Island." Kind keek over zijn schouder. Ze konden niet zien het strand vanwaar ze stonden maar ze kunnen allemaal zien de rook.
"Ah, ik zie. Wachten op de eregast te komen, Yeah? Ik zou persoonlijk willen ontmoeten deze Nicolas Avalon. Net boggles my mind hoe een high-school graduate in de voorhoede van de heropleving van de geallieerde mogendheden om deze situatie aan te pakken." De Voorzitter haalde met een grijns.
"Ja, meneer. Dit hele gezin verdient de burgerbevolking equivalent voor Medal of Honor, in mijn opinie." Kind lachte.
"Ik ben het met u eens. In de tussentijd heb om iedereen te kunnen en ze naar de dokken. Als Avalon's jongens kunt doorsnijden, dan zullen ze moeten toegang tot de kust dus we kunnen inhalen Guatavita waar ze opgehouden in het Lincoln Memorial. Ze gebruiken onze eigen monumenten en nationale kunstschatten tegen ons. Het ultieme dieptepunt van vernederend." De president keek naar de zee. Er leek een commotie. Een geschil in de gelederen van Guatavita's mannen onderling. Hield hij zijn adem. De zelfbenoemde koningin van nieuwe Maya misschien ongewild Modern Pandora. Opening hel was niet zeker. Wat zouden de gevolgen zijn voor de gemiddelde persoon?
"Here we go, boys. Op dit moment moet je behandelen mij als een van uw eigen en ik zal het advies van uw tactici. Het voortouw nemen. Niet om je naam, man?" De Voorzitter gekanteld zijn hoofd aan het bestuderen van de Marshal.
"U.S. Marshal Emerson kind, sir." De Marshal knikte gevoel dat dit geenszins belangrijk op dit moment. De Voorzitter aftandse een hand op zijn schouder.
"Lead the way, Marshal Kind."
De Marshal kalfsfond, aarzelend.
"Come on, zoon. Nicolas Avalon is 18. Als hij dat kan bereiken, dan kun je." De Voorzitter winked.
De Marshal zijn .44 Winchester uit de plooien van zijn jas en knikte.
"Rechts. Hier gaan we." De Marshal voelde zijn lippen krullen in een piepklein glimlach. Nicolas Avalon bleek de mascotte van elke jonge en terughoudend man geconfronteerd met de unhinging klauwen van de hel. Hij was een man en hij klampte zich vast aan het beeld van de jongen van de jonge gezicht met alles wat hij kon opbrengen, waardoor zijn moed zinken in zijn botten. One Man's sterkte inspireert hij in anderen. Emerson kind zou moeten alle sterkte hij kon toveren voor de taak voor hem.
Hoofdstuk 13:
Het gevecht op het dek was waanzin. Dit was een zonde voor de ogen van de hemel, als het bloed vloog en de wonden dicht te ontluchten.
Het was een constante race voor hun leven, om te voorkomen dat het midden van de nu afleidbaar Maya poppen. Tenslotte, Renee, Chance en Le Peyo managed to dive in en pluk de Prescott kinderen één voor één uit de mix en te koppelen aan de steunrand door nylon koorden ze had gevonden in het vooronder. Zij geschorst elk van de kinderen op de buitenkant van het schip, wanhopig om ze uit het cage-ring. Als Marilyn probeerde te manoeuvreren haar weg door bossen van turn coat Marine craft, Renee, kans, Dr. Clark, Chief Riggs, Le Peyo, Cipriano's mannen, Whitehorse en de Wakers hun geweren en de laatste van de munitie en zich over de kinderen het hoofd, pikken niemand van de vijand schepen dat dreigde om een balletje te trappen.
"Okay, Captain. Het lijkt erop dat de 'God-Players' hebt ingeschakeld. Dus, wat nu?" Renee twisted over haar schouder, naar een handvol rondes.
Marilyn's antwoord nooit haar keel. Haar ogen waren raptured naar de hemel waar de plotselinge mighty rush van motoren.
"glorie en lof de levende God! De lijdensweg is eindelijk hier!" Marilyn brak in tranen. Ze kon haar zoon permanent in een jet open luik deur.
Zij hadden genomen om hun eigen zoete tijd. Na de commandant baal had gered van de kleine groep uit de Waker's Island, hij had vervoerd farao Ramses onder de hoede van de VN-functionarissen die opgehoopte zee. Hij zeilde de jongens en Cipriano terug naar Panama City, waar ze aan boord van een Amerikaanse jet. Dat was iets meer dan 4 uur geleden.
Zoveel kan gebeuren in 4 uur als je naar het einde van de wereld. Nick stond op de jet deur richel gereedmaken om te springen. Alex stond achter hem zwijgend bestuderen van hem.
"Okay, jongens. Ik heb getimed. Spring je in de volgende 30 seconden en u dient direct de grond in het midden van de borden. God zij met u, het ziet eruit als een gekkenhuis daar beneden." Commandant baal aangepast Nick's pack. De jongen was naar beneden kijken op het dek met glazen over de ogen.
"Je oke, man?" Alex pakte hij zijn schouder.
"I-net…Denk je dat we echt kunnen slaan onze familie, Alex?" wendde hij zich tot zijn broer. Voor het eerst Alex zag een sprankje twijfel shadow Nick's gezicht. Hij lachte naar hem, gevoel humor prickle in zijn darmen zijn ogen overgestoken. Hij aftandse hem op de rug en schudde zijn hoofd.
"Dude, als we omhoog uit de hel, wij kunnen vrijwel alles, nietwaar?" Hij winked.
"Uw broer heeft een punt, Avalon. Het realistisch houdt, man. De wereld is vrij veel op u rekenen." baal zijn duim omhoog.
"Uh, dus dit is het gedeelte waar jullie moeten mij vertellen er is geen druk." Nick watertanden en keek naar beneden in de rook.
Voor het eerst in zijn leven, de verwaande jeugd voelde zijn vertrouwen wegglijden. Dit was de derde dood hij had geleden en hij was nog geen 20. Het leek hem dat de hemelse rijken werden intentieverklaringen over zijn stervende jongen. Hoe lang heeft hij voor zijn geluk in tijdsnood en dat was het dan? Zou hij vast in de Hel toen dit gebeurde?
Hij zou nooit tonen op zijn gezicht, maar geconfronteerd met de hel of hoge Hitler, Nicky Avalon was bang uit zijn kalebas. Hij had geen verklaring voor hoe wetenschap weten te bewaren recycling hem zoals deze. Als hij moest sterven als een jongen kon hij gewoon rusten in vrede?
Hij keek naar zijn broer en zijn antwoord kwam. Met een diep adem, hij zich laten alle dingen hij bang was te verliezen. Het maakte niet uit hoe had of zelfs waarom. Het punt was dat hij wel hier. Om welke reden dan ook, was hij nog steeds ademhalen. Dat betekende dat hij een keuze maken. Een opdracht tot een goed einde brengen.
"Je hebt mijn stem, amigo!" Cipriano winked zoals hij vastgebonden in zijn parachute. Nick glimlachte naar hem en liet zijn blik vallen op Alex's emerald eyes.
Het licht Alex in zijn ogen was het ding dat gaf Nick de sterkte. Hij voelde zich glimlach schalks, zonder kracht te onderdrukken de impuls. Hier in zijn broer's ogen waren er meer in de wereld dan de ruïneuze vlammen die fotografeerde via haar huid of de flagrante ashes ze getransformeerd zijn natuurschoon in. Die ogen nog de onschuld van de jongen had hij gebouwd met forten en stomped via kreken met terugbellen als ze gewoon de tijd doden. Zijn ogen waren home in Colorado waar ze zouden altijd jong en levendig.
Alex geloofde in Nick alsof hij nooit kon geloven in zichzelf. Hier in dit moment toen alles was hij begon te ontrafelen, vond hij alle losse eindjes van zichzelf nooit had verklaard. Zijn leven is verweven met het mysterie van muzikale samenstellen van zijn broer. Waar hij eindigde, begon hij wederom in Alex's ziel. Dat ging in beide richtingen. Dead or Alive hadden ze niets te vrezen, want ze hadden elkaars rug.
"Baal! Houd in gedachten, dude, jij bent de laatste verdedigingslinie voor de voorzitter. Uw campagne is het legit tie-breaker die zal maken of breken het gehele ding. Ik kan alleen maar het genereren van de Grim Reaper hella--bang!" Nick winked en weer te kijken naar de scène.
Nu was de tijd. Niemand had hem te vertellen. Ze vlogen laag genoeg kon hij oogbol en zien.
"Niet iedereen zeggen 'Geronimo'. Het was zeker niet origineel genoeg." Nick pakte hij zijn neus zoals waren duiken onder water gehaald uit het vliegtuig.
Marilyn voelde het haar aan de achterkant van haar nek rechtop like a cat's terug wanneer Nick landde midden decks met een zware plof van combat laarzen. Hij verlicht zichzelf geleidelijk zijn eigen gezicht enigszins gealarmeerd door zijn dramatische entree. De gladiator-heersers wachtte een ogenblik in het midden van de skirmish en nam hem met grote ogen en lippen gerenderde ondoorzichtig.
Nick bereikt zijn voeten en geplukt hitlers ax vanaf de vloer. Zijn broer landde naast hem, met een zware plof
en opgestaan met een misselijkmakende glimlach. Ze werden in snel tempo gevolgd door Cipriano die landde dichter bij Marilyn.
Nick opgezocht in Hitlers gezicht en vastzittende zijn tong in zijn wang.
"Het zegt Machen in Stalingrad. Huh. Wist u verliezen, Fuhrer?" Nick watertanden. Hitler was rokend.
"Wil je het terug?" Nick zwaaide hem rond de bovenkant van zijn hoofd met enerzijds als een slinger. Nu konden ze hem van dichtbij meemaken, zijn familie en vrienden waren geschokt toen ik zie dat hij ook bezat de elektrische anomalieën van Resheph serum. Zijn sterkte was gesmolten bovenmenselijke, veel eigen evenals alle anderen verrassing.
Alex keek naar zijn broer en toen gekeken naar zijn eigen handen. Hij Balled Een massieve in vuisten, mond gapend als een vis als elektriciteit begon prickle onzichtbaar maar met doffe dreunen klinkt around his knuckles.
Nick kwam in zijn nek en verbijten zijn tanden, vonken oprollen zijn gezicht en zijn haar overeind staan allerlei wilde eindigen.
"Okay, dus ik denk dat het feest kan beginnen nu, eh? Ben je jongens tango? Ik denk Senor Villa zal waarderen als wij besluiten. Of is een tango Italiaanse? bekentenis, heren. Ik ben geen danser." Nick gedraaid zijn lichaam als de ax leek af te nemen met hem. Alex net vredesduif in met een geïrriteerde cry, duiken op hitlers keel als hij roerei te ontkomen aan de swing van zijn eigen massa wapen.
De sproeiers die terugkeerden van de Waker's Island rescue company begon circle overhead, pikken vijandelijke vliegtuigen als adelaars snatch mussen uit de wind. De Calvarieberg waren gekomen en daarmee de vijandelijke schepen zinken in de diepte, omgeslagen over hun hoofden zoals vis met de geest.
"Bent u alright, Senora?"
In de ondergang van de wereld op dat moment, Marilyn had niet gemerkt Cipriano op zoek naar haar.
"ben ik?" Ze keek vanaf de offerte ogen van de sicario tot haar zoon als het zonlicht wreathed hem in het midden van zijn verovering, onbeslist. Er is geen manier om ooit de dingen die ze hadden gezien en gedaan tot eind als ze overleven.
Zij tilde haar hoofd en laat de Sea spray over haar gezicht wassen het heetst van de strijd en het transpiratievocht. Laat de hel stijgen. Laat morgen komen. Ze was niet zeker of ze was oké, maar ze was er zeker van één ding. Alle legioenen weggevoerd kon oplopen tegen haar en niet om haar bat een wimpers. Ze zou leven naar vrede. Ze zijn allemaal zou doen.
Zij was van zins haar redden son's life. Ze zwoer.
=Danish version=
Resheph antænder~
Krog~
Syv helikoptere var begyndt at omkranse Jaguar gribbe venter hans flammende død. Nicolas Avalon tiltrak et tungt åndedrag og blæste det ud.
Han så til sin bror Alex med en vemodig smile. At tro, at alt dette var begyndt med den der ramte ham med en bil. Han nåede og klappede sin bror på skulder, ømme på den indsats, det tog at bevæge sine egne arme, ryggen til bånd.
"Tja, der er jo en god ting at komme ud af alt dette."
"Hvad?" Alex rystede på hovedet og griner næsten hysterisk. Hvordan kunne hans bror kunne finde noget godt i den praktiske del af den frie verden?
"Jaguar's kontrol er super nemt. Det er som nogen kan være skibets kaptajn i disse dage. Selv Chance Vierra." Han drejede rundt på hans boot heels til hvor tilfældigheder kæmpede med rattet. han bare ikke hvorhen og viftede med et tilfældigt en hånd og fortsatte i sin indædte kamp for at få skibet ud af den evige automatiske brandalarmer.
"Okay, lad os prøve at kigge i live, mens feels drenge. Vi fører denne parade!" Nick nået langs dækket og skovlet op to af de brugte rifler vagterne var faldet når jaguars havde angrebet dem. Han kastede et til sin bror og begyndte at bestige små skibets eneste mast. Alex forstod øjeblikkeligt. Chance holdt åndedrættet. Dette var sindssyg, selv for Nicolas Avalon.
Han skalerede slanke mast med en enkelt hånd, den riffel over skulderen. Han smilede, da han indså, at hans bror lå bag ham. Sejlene var stadig hænge limply fra dengang man havde løsnet linjerne, så at han og jaguars kunne kravle ud af graven.
Jaguar blev konstrueret som en luksus cruiser. Der var ingen maskingevær. Selv med en meget avanceret styring og imponerende motorer Guatavita's teknikere havde samlet, det ville ikke være i stand til at overhale den amerikanske krigsskibe. Det var intet mindre end selvmord, men Nick og Alex kunne beskyde et par af helikopter pilot's op ad stolene fra crow's nest.
Chance gispede som næsepartiet læssere rystede farvande. Båden slog. Nick gnist fanger en af sejlets samlede yards og hans brors hånd i samme bevægelse. Den riffel havde gled og han havde fanget hans arm. Sådan utilpas var umuligt at opretholde normale omstændigheder, men med helikopter ild ned ligesom haglbyger, det var utænkeligt.
Alex grinede, trods alt. Brødrene var ophængt i animation. Hvor underligt dyrebare hvert øjeblik blev ved hver bevidst måtte være ens sidste. De forstod alle tanker uden at udtrykke den første lyd. Nick gik Alex længe. Han rakte ud og greb nylonnet omkring basen af crow's nest med sin frie hånd. Han drejede om, vikler sine ben rundt om masten og roder op. Nick's hænder var nu fri til at ramle ind i netto.
"Vi er ikke ligefrem fantastiske endnu, Alex. Målet for tavler hvis du eller de piloter. Det er mere end at nedlægge dem. Vi vil være sikker på, at tingene vil brase ind i hinanden. Tror fyrværkeriet. Hey, right? Chancen?! Holde denne ting svingning." Nick flyttet riffel til skulderen og knipsede bolten tilbage. Alex sad oppe og lade ham bruge sin skulder som en pistol. Af de to, han havde vist sig at være et bedre mål for Cipriano's våben klasser. Han havde kun brug for luft til at hvile sit våben på.
De flyttede i perfekt synkronisering. Alex var den rette til at bestemme, hvornår de skal brande. Signalet var en pludselig stivhed i hans jawline. Nick følte hans finger tryk på aftrækkeren i response og hørt de to rifler med ild på samme tid. Det var en måde at undervise på en dreng til at skyde. Nick smilede som en af piloterne faldt over hans kontrol. Den anden kæmpede elektriske gnister fra en knust dashboard. De havde været omkring hinanden som en raven's ballet, men nu helikoptere kolliderede næse til næse.
En eksplosion kastede brødrene tilbage. De landede på maven og frie hænder langs de linjer, svinge tilbage i 1927, brændte med ristning skårene af helikoptere, der knirker også metallisk ost i himlen over dem. Chance dansede i hjulet, prøver at undvige omstrejfende stykker af helikopter og vinge, fast i ligene af de døde vagter. Den ene fløj gennem Jaguar cage, skære en sti, at kattene kunne kravle rundt på deres fritid. Heldigt for drengene, de var alt for motion syg på grund af den konstante serpentine forsøge at undgå skydeglad folkemængder.
"dine beundrende offentligheden får temmelig rastløs, Nick. Tror det er på tide denne part til kysten?" chancen skar hans tænder. Intetanende's Island var synlig nu, men stadig en mile.
"Ja, om. Der er en hopper. Vi bliver nødt til at skære. Nogen forslag, Cap'n?" Nick masserede hans nakke.
Alex faldt på knæ over at måtte konstatere, at en af alternativknapperne mikrofoner bippede på en vagt død.
"Yo, Nick! Telefonen er noget for dig! Fyr ved navn 1147? Ring a bell?" Alex smidt sin bror walkie.
"Lazarus, kopi".
"Gud vil have dem igen, dreng?"
"James 1147! Godt at høre din stemme, mand!"
"Right. Søn, problemer blot følger du de sorte hunde fra helvede, ikke sandt? Kigger ud min vindue i øjeblikket, og jeg kan ikke lide hvad jeg ser."
"Undskyld fortovet skader, mand. Hej, Er der nogen måde, du kunne måske hjælpe os? Øerne er udstyret med varer, right? Du ved, jeg tænkte fbi sætter tunge kanoner rundt omkring hegnet for at holde dårlige naboer ud?"
"du er. Vi havde lidt af et problem. Det lykkedes mig at grave mig ud af slangens hul, men vi har fået de legendariske glumras sluppet løs. Vi vil ikke have så mange geværskytter til skydevåben, hvis du forstår hvad jeg siger."
"Dette glumras fik et navn? Vi har ikke en Benedict Arnold i min rækker?" Nick crunched walkie hans knytnæve, plastic body popping in agony.
"Ikke helt. Den blev aldrig en venlig. Ser du, de har brugt
, serum, de havde af din fars blod og udtrukket naturlige væsker og de opstandne Dr. Lucien Swift. Nero er på taget, søn. Violin og alle".
"Min Gud!" Nick holdt mikrofonen væk fra munden dampafgivelse. Alex så ham wide-eyed.
"Okay, så du har helt ret, hvid. Vi bliver nødt til at improvisere. Nogen forslag? En mand i min position ville nyde al den rådgivning, han kunne finde."
"Jeg mener, søn. Der er disse smarte beholdere med gas på øen. Jeg har ikke rigtig set før, men så gik jeg glip af det meste af det 20. århundrede på optælling, jeg sov i min grav, og 21 har netop fået startet godt. Pointen er, at gassen kan skud fra pistoler jeg har. Det er skadeligt for almindelige mennesker, fordi det er en slags gift, som de har lavet ud af Prescott 1 serum."
"Det er ikke godt. Det vil ikke skade mig og mine søskende, men min mor og hendes compadres er også om bord på disse platforme!"
"Jeg forstår godt, Nicolas. Heldigvis er der også en modgift på beholderen. Doc han altid kommer op med en løsning til at imødegå noget skulle han prøve at få ud over ham. Jeg synes det er lidt spændende, selvom jeg foragter den mand".
"Oh, god! Det er måske ikke så umuligt, som når man kaster et blik på dig selv. Jeg tror måske kun det halve igen. Hvad er jeg bjæffe om? Kan du få de ting og skyde det ud i min? Sikker og uhindret?"
"Ja, sir."
"Brand på derefter, 1147! Vi bringer festen til dig!" Nick sænket walkie, fjoget som djævelens kat på sin bror.
"Hey, han er temmelig flue til en gammel, udøde fyr, ikke? Let's move, drenge! First things first." Nick trak sin skjorte væk og vinkede ned Tito's skib. De var hals og nakke, i udmærket hørevidde.
Tito bragte båden rundt, hvor de to mandskaber var et stenkast fra hinanden.
"Alex! Chancen!" Renee Vierra var hopper op og ned, danser af glæde, at hendes adopterede søn og hendes bror levede.
Marilyn Avalon lænede sig ud over rækværket, og tog sin søns hånd.
"Hej. Jeg vidste, du ville gøre det. På en eller anden måde." Hendes ansigt var fordrejet af ren udmattelse. Det var forbavsende, at kvinden var endda stående. De havde ikke været i stand til at stoppe for at få vejret, da Mexico og deres situation afprøvet den yderste grænse af reality's grænser.