Delphi Complete Works of Quintus Smyrnaeus

by Quintus Smyrnaeus

  νηπιάχοις σὺν παισὶ φίλους ποτιδέγμεναι ἄνδρας,

  μᾶλλον ἀνεστενάχοντο: γόου δ᾽ ἔρος ἔμπεσε θυμῷ:

  κλαῖον δ᾽ αὖτ᾽ ἀλίαστον ἐπὶ ψαμάθοισι βαθείῃς

  410 πρηνέες ἐκχύμενοι μεγάλῳ περὶ Πηλείωνι

  χαίτας ἐκ κεφαλῆς προθελύμνους δηϊόωντες,

  χευάμενοι δ᾽ ᾔσχυναν ἄδην ψαμάθοισι κάρηνα.

  οἵη δ᾽ ἐκ πολέμοιο βροτῶν ἐς τεῖχος ἀλέντων

  οἰμωγὴ πέλεται, ὅτε δήϊοι ἐμμεμαῶτες

  415 καίωσιν μέγα ἄστυ, κατακτείνωσι δὲ λαοὺς

  πανσυδίῃ, πάντῃ δὲ διὰ κτῆσιν φορέωνται:

  τοίη τις παρὰ νηυσὶν Ἀχαιῶν ἔπλετ᾽ ἀϋτή,

  οὕνεκ᾽ ἀοσσητὴρ Δαναῶν πάϊς Αἰακίδαο

  κεῖτο μέγας παρὰ νηυσὶ θεοκμήτοισι βελέμνοις,

  420 οἷος Ἄρης, ὅτε μιν δεινὴ θεὸς ὀβριμοπάτρη

  Τρώων ἐν πεδίῳ πολυαλθέϊ κάββαλε πέτρῃ.

  Μυρμιδόνες δ᾽ ἄλληκτον ἀνεστενάχοντ᾽ Ἀχιλῆα

  εἰλόμενοι περὶ νεκρὸν ἀμύμονος οἷο ἄνακτος:

  ἠπίου, ὃς πάντεσσιν ἴσος πάρος ἦεν ἑταῖρος:

  425 οὐ γὰρ ὑπερφίαλος πέλεν ἀνδράσιν οὐδ᾽ ὀλοόφρων,

  ἀλλὰ σαοφροσύνῃ καὶ κάρτεϊ πάντ᾽ ἐκέκαστο.

  Αἴας δ᾽ ἐν πρώτοισι μέγα στενάχων ἐγεγώνει

  πατροκασιγνήτοιο φίλον ποθέων ἅμα παῖδα,

  βλήμενον ἐκ θεόφιν: θνητῶν γε μὲν οὔτινι βλητὸς

  430 ἦεν, ὅσοι ναίουσιν ἐπὶ χθονὸς εὐρυπέδοιο.

  τὸν τότε κῆρ ἀχέων ὀλοφύρετο φαίδιμος Αἴας,

  ἄλλοτε μὲν κλισίας Πηληιάδαο δαμέντος

  ἐσφοιτῶν, ὁτὲ δ᾽ αὖτε παρὰ ψαμάθοισι θαλάσσης

  ἐκχύμενος μάλα πουλύς, ἔπος δ᾽ ὀλοφύρατο τοῖον:

  435 ‘ὦ Ἀχιλεῦ μέγα ἕρκος ἐϋσθενέων Ἀργείων,

  κάτθανες ἐν Τροίῃ Φθίης ἑκὰς εὐρυπέδοιο

  ἔκποθεν ἀπροφάτοιο λυγρῷ βεβλημένος ἰῷ,

  τόν ῥα ποτὶ κλόνον ἄνδρες ἀνάλκιδες ἰθύνουσιν:

  οὐ γάρ τις πίσυνός γε σάκος μέγα νωμήσασθαι

  440 ἠδὲ περὶ κροτάφοισιν ἐπισταμένως ἐς Ἄρηα

  εὖ θέσθαι πήληκα καὶ ἐν παλάμῃ δόρυ πῆλαι

  καὶ χαλκὸν δηΐοισι περὶ στέρνοισι δαΐξαι

  ἰοῖσίν γ᾽ ἀπάνευθεν ἀπεσσύμενος πολεμίζει:

  εἰ γάρ σευ κατέναντα τότ᾽ ἤλυθεν, ὅς σ᾽ ἔβαλέν περ,

  445 οὐκ ἄν ἀνουτητί γε τεοῦ φύγεν ἔγχεος ὁρμήν:

  ἀλλὰ Ζεὺς τάχα που τάδε μήδετο πάντ᾽ ἀπολέσσαι,

  ἡμέων δ᾽ ἐν καμάτοισιν ἐτώσια ἔργα τίθησιν:

  ἤδη γὰρ Τρώεσσι κατ᾽ Ἀργείων τάχα νίκην

  νεύσει, ἐπεὶ τόσσον περ Ἀχαιῶν ἕρκος ἀπηύρα.

  450 ὦ πόποι, ὡς ἄρα πάγχυ γέρων ἐν δώμασι Πηλεύς

  ὀχθήσει μέγα πένθος ἀτερπέϊ γήραϊ κύρσας:

  αὐτὴ μὲν φήμη μιν ἀπορραίσει τάχα θυμόν:

  ὧδε δέ οἱ καὶ ἄμεινον ὀϊζύος αἶψα λαθέσθαι:

  εἰ δέ κεν οὐ φθίσῃ ἑ κακὴ περὶ υἱέος ὄσσα,

  455 ἆ δειλὸς χαλεποῖς ἐνὶ πένθεσι γῆρας ἰάψει

  αἰὲν ἐπ᾽ ἐσχαρόφιν βίοτον κατέδων ὀδύνῃσι,

  Πηλεύς, ὃς μακάρεσσι φίλος περιώσιον ἦεν:

  ἀλλ᾽ οὐ πάντα τελοῦσι θεοὶ μογεροῖσι βροτοῖσιν.’

  ὣς ὁ μὲν ἀσχαλόων ὀλοφύρετο Πηλείωνα.

  460 Φοῖνιξ δ᾽ δὖθ᾽ ὁ γεραιὸς ἀάσπετα κωκύεσκεν

  ἀμφιχυθεὶς δέμας ἠῢ θρασύφρονος Αἰακίδαο:

  καί ῥ᾽ ὀλοφυδνὸν ἄϋσε μέγ᾽ ἀχνύμενος πινυτὸν κῆρ:

  ‘ὤλεό μοι, φίλε τέκνον, ἐμοὶ δ᾽ ἄχος αἰὲν ἄφυκτον

  κάλλιπες: ὡς ὄφελόν με χυτὴ κατὰ γαῖα κεκεύθει

  465 πρὶν σέο πότμον ἰδέσθαι ἁμείλιχον: οὐ γὰρ ἔμοιγε

  ἄλλο χερειότερον ποτ᾽ ἐσήλυθεν ἐς φρένα πῆμα,

  οὐδ᾽ ὅτε πατρίδ᾽ ἐμὴν λιπόμην ἀγανούς τε τοκῆας

  φεύγων ἐς Πηλῆα δι᾽ Ἑλλάδος, ὅς μ᾽ ὑπέδεκτο,

  καί μοι δῶρα πόρεν, Δολόπεσσι δὲ θῆκεν ἀνάσσειν

  470 καὶ σέ γ᾽ ἐν ἀγκοίνῃσι φορεύμενος ἀμφὶ μέλαθρον

  κόλπῳ ἐμῷ κατέθηκε καὶ ἐνδυκέως ἐπέτελλε

  νηπίαχον κομέειν, ὡσεὶ φίλον υἷα γεγῶτα:

  τῷ πιθόμην: σὺ δ᾽ ἐμοῖσι περὶ στέρνοισι γεγηθὼς

  πολλάκι παππάζεσκες ἔτ᾽ ἄκριτα χείλεσι βάζων,

  475 καί μευ νηπιέῃσιν ἄδην ἐνὶ σῇσι δίηνας

  στήθεά τ᾽ ἠδὲ χιτῶνας: ἔχον δέ σε χερσὶν ἐμῇσι

  πολλὸν καγχαλόων, ἐπεὶ ἦ νύ μοι ἦτορ ἐώλπει

  θρέψειν κηδεμονῆα βίου καὶ γήραος ἄλκαρ.

  καὶ τὰ μὲν ἐλπομένῳ βαιὸν χρόνον ἔπλετο πάντα.

  480 νῦν δὲ σύγ᾽ οἴχῃ ἄϊστος ὑπὸ ζόφον: ἀμφὶ δ᾽ ἐμὸν κῆρ

  ἄχνυτ᾽ ὀϊζυρῶς, ἐπεὶ ἦ νύ με κῆδος ἰάπτει

  λευγαλέον: τὸ καὶ εἴθε καταφθίσειε γοῶντα

  πρὶν Πηλῆα πυθέσθαι ἀμύμονα, τόν περ ὀΐω

  κωκύσειν ἀλίαστον, ὅτ᾽ ἀμφί ἑ φῆμις ἵκηται:

  485 οἴκτιστον γὰρ νῶιν ὑπὲρ σέθεν ἔσσεται ἄλγος

  πατρί τε σῷ καὶ ἐμοί, τοί περ μέγα σεῖο θανόντος

  ἀχνύμενοι τάχα γαῖαν ὑπὲρ Διὸς ἄσχετον Αἶσαν

  δυσόμεθ᾽ ἐσσυμένως: καί κεν πολὺ λώιον εἴη,

  ἢ ζώειν ἀπάνευθεν ἀοσσητῆρος ἑοῖο.’

  490 ἦ ῥ᾽ ὁ γέρων ἀλίαστον ἐνὶ φρεσὶ πένθος ἀέξων.

  πὰρ δέ οἱ Ἀτρείδης ὀλοφύρετο δάκρυα χεύων:

  ᾤμωξεν δ᾽ ὀδύνῃσι μέγ�
� αἰθόμενος κέαρ ἔνδον:

  ‘ὤλεο, Πηλείδη, Δαναῶν μέγα φέρτατε πάντων,

  ὤλεο, καὶ στρατὸν εὐρὺν ἀνερκέα θῆκας Ἀχαιῶν:

  495 ῥηίτεροι δ᾽ ἄρα σεῖο καταφθιμένοιο πέλονται

  δυσμενέσιν: σὺ δὲ χάρμα πεσὼν μέγα Τρωσὶν ἔθηκας,

  οἵ σε πάρος φοβέοντο λέονθ᾽ ὡς αἰόλα μῆλα:

  νῦν δ᾽ ἐπὶ νηυσὶ θοῇσι λιλαιόμενοι μαχέονται.

  Ζεῦ πάτερ, ἦ ῥά τι καὶ σὺ βροτοὺς ψευδέσσι λόγοισι

  500 θέλγεις, ὃς κατένευσας ἐμοὶ Πριάμοιο ἄνακτος

  ἄστυ διαπραθέειν, νῦν δ᾽ οὐ τελέεις ὅσ᾽ ὑπέστης,

  ἀλλὰ λίην ἀπάφησας ἐμὰς φρένας: οὐ γὰρ ὀΐω

  εὑρέμεναι πολέμοιο τέκμωρ φθιμένου Ἀχιλῆος.’

  ὣς ἔφατ᾽ ἀχνύμενος κέαρ ἔνδοθεν: ἀμφὶ δὲ λαοὶ

  505 κώκυον ἐκ θυμοῖο θρασὺν περὶ Πηλείωνα:

  τοῖς δ᾽ ἄρ᾽ ἐπεβρόμεον νῆες περιμυρομένοισιν:

  ἠχὴ δ᾽ ἄσπετος ὦρτο δι᾽ αἰθέρος ἀκαμάτοιο.

  ὡς δ᾽ ὅτε κύματα μακρὰ βίῃ μεγάλου ἀνέμοιο

  ὀρνύμεν᾽ ἐκ πόντοιο πρὸς ἠιόνας φορέονται

  510 σμερδαλέον, πάντη δἐ προσαγνυμένης ἁλὸς αἰεὶ

  ἀκταὶ ὁμῶς ῥηγμῖσιν ἀπειρέσιαι βοόωσι:

  τοῖος ἄρ᾽ ἀμφὶ νέκυν Δαναῶν στόνος αἰνὸς ὀρώρει

  μυρομένων ἄλληκτον ἀταρβέα Πηλείωνα.

  καί σφιν ὀδυρομένοισα τάχ᾽ ἤλυθε κυανέη νύξ,

  515 εἰ μὴ ἄρ᾽ Ἀτρείδην προσεφώνεε Νηλέος υἱὸς

  Νέστωρ, ὅς ῥά τ᾽ ἔχεσκεν ἐνὶ φρεσὶ μυρίου ἄλγος

  μνησάμενος σφοῦ παιδὸς ἐΰφρονος Ἀντιλόχοιο:

  ‘Ἀργείων σκηπτοῦχε μέγα κρατέων Ἀγάμεμνον,

  νῦν μὲν ἀποσχώμεσθα δυσηχέος αἶψα γόοιο

  520 σήμερον: οὐ γὰρ ἔτ᾽ αὖθις ἐρωήσει τις Ἀχαιοὺς

  κλαυθμοῦ ἄδην κορέσασθαι ἐπ᾽ ἤματα πολλὰ γοῶντας.

  ἀλλ᾽ ἄγε δὴ βρότον αἰνὸν ἀταρβέος Αἰακίδαο

  λούσαντες λεχέεσσ᾽ ἐνιθείομεν: οὐ γὰρ ἔοικεν

  αἰσχύνειν ἐπὶ δηρὸν ἀκηδείῃσι θανόντας.’

  525 καὶ τὰ μὲν ὣς ἐπέτελλε περίφρων Νηλέος υἱός:

  αὐτὰρ ὅ γ᾽ οἷς ἑτάροισιν ἐπισπέρχων ἐκέλευεν

  ὕδατος ἐν πυρὶ θέντας ἄφαρ κρυεροῖο λέβητας

  θερμῆναι λοῦσαί τε νέκυν, περί θ᾽ εἵματα ἕσσαι

  καλά, τά οἱ πόρε παιδὶ φίλῳ ἁλιπόρφυρα μήτηρ

  530 ἐς Τροίην ἀνιόντι. θοῶς δ᾽ ἐπίθησαν ἄνακτι:

  ἐνδυκέως δ᾽ ἄρα πάντα πονησάμενοι κατὰ κόσμον

  κάτθεσαν ἐν κλισίῃσι δεδουπότα Πηλείωνα.

  τὸν δ᾽ ἐσιδοῦσ᾽ ἐλέησε περίφρων Τριτογένεια:

  στάζε δ᾽ ἄρ᾽ ἀμβροσίην κατὰ κράατος, ἥν ῥά τέ φασι

  535 δηρὸν ἐρυκακέειν νεαρὸν χρόα κηρὶ δαμέντων:

  θῆκε δ᾽ ἄρ ἐρσήεντα καὶ εἴκελον ἀμπνείοντι:

  σμερδαλὲον δ᾽ ἄρ᾽ ἐπισκύνιον νεκρῷ περ ἐτευξεν,

  οἶόν τ᾽ ἀμφ᾽ ἑτάροιο δαϊκταμένου Πατρόκλοιο

  χωομένῳ ἐπέκειτο κατὰ βλοσυροῖο προσώπου:

  540 βριθύτερον δ᾽ ἄρ᾽ ἔθηκε δέμας καὶ ἄρειον ἰδέσθαι.

  Ἀργείους δ᾽ ἕλε θάμβος ὁμιλαδὸν ἀθρήσαντας

  Πηλείδην ζώοντι πανείκελον, ὅς ῥ᾽ ἐπὶ λέκτροις

  ἐκχύμενος μάλα πουλὺς ἄδην εὕδοντι ἐῴκει.

  ἀμφὶ δέ μιν μογεραὶ ληίτιδες, ἅς ῥά ποτ᾽ αὐτός

  545 Λῆμνόν τε ζαθέην Κιλίκων τ᾽ αἰπὺ πτολίεθρον

  Θήβην Ἠετίωνος ἑλὼν ληίσσατο κούρας,

  ἱστάμεναι γοάασκον ἀμύσσουσαι χρόα καλόν,

  στήθεά τ᾽ ἀμφοτέρῃσι πεπληγυῖαι παλάμῃσιν

  ἐκ θυμοῦ στενάχεσκον ἐΰφρονα Πηλείωνα:

  550 τὰς γὰρ δὴ τίεσκε καί ἐκ δηΐων περ ἐούσας:

  πασάων δ᾽ ἔκπαγλον ἀκηχεμένη κέαρ ἔνδον

  Βρισηὶς παράκοιτις ἐϋπτολέμου Ἀχιλῆος

  ἀμφὶ νέκυν στρωφᾶτο καὶ ἀμφοτέρῃς παλάμῃσι

  δρυπτομένη χρόα καλὸν ἀΰτεεν: ἐκ δ᾽ ἁπαλοῖο

  555 δτήθεος αἱματόεσσαι ἀνὰ σμώδιγγες ἄερθεν

  θεινομένης: φαίης κεν ἐπὶ γλάγος αἷμα χέασθαι

  φοίνιον: ἀγλαΐη δέ καὶ ἀχνυμένης ἀλεγεινῶς

  ἱμερόεν μάρμαιρε: χάρις δέ οἱ ἄμφεχεν εἶδος:

  τοῖον δ᾽ ἔκφατο μῦθον ὀϊζυρὸν γοόωσα:

  560 ‘ὦ μοι ἐγὼ πάντων περιώσιον αἰνὰ παθοῦσα:

  οὐ γάρ μοι τόσσον περ ἐπήλυθεν ἄλλο τι πῆμα,

  οὔτε κασιγνήτων οὔτ᾽ εὐρυχόρου περὶ πάτρης,

  ὅσσον σεῖο θανόντος: ἐπεὶ σύ μοι ἱερὸν ἦμαρ

  καὶ φάος ἠελίοιο πέλες καὶ μείλιχος αἰὼν

  565 ἐλπωρή τ᾽ ἀγαθοῖο καὶ ἄσπετον ἄλκαρ ἀνίης

  πάσης τ᾽ ἀγλαΐης πολὺ φέρτερος ἠδὲ τοκήων

  ἔπλεο: πάντα γάρ οἶος ἔης δμωῇ περ ἐούσῃ:

  καί ῥά μ᾽ ἔθηκας ἄκοιτιν ἐλὼν ἄπο δούλια ἔργα.

  νῦν δέ τις ἐν νήεσσιν Ἀχαιῶν ἄξεται ἄλλος

  570 Σπάρτην εἰς ἐρίβωλον ἤ ἐς πολυδίψιον Ἄργος:

  καί νύ κεν ἀμφιπολεῦσα κακὰς ὑποτλήσομ᾽ ἀνίας

  σεῦ ἀπονοσφισθεῖσα δυαάμμορος: ὡς ὄφελόν με

  γαῖα χυτή ἐκάλυψε, πάρος δέο πότμον ἰδέσθαι.’

  ὣς ἡ μὲν δμηθέντ᾽ ὀλοφύρετο Πηλείωνα

  575 δμωῇς σὺν μογερῇσι καί ἀχνυμένοισιν Ἀχαιοῖς

  μυρομένη καὶ ἄνακτα καὶ ἀνέρα: τῆς δ᾽ ἀλεγεινὸν

  οὔποτ᾽ ἐιέρσετο δάκρυ, κατείβετο δ
᾽ ἄχρις ἐπ᾽ οὖδας

  ἐκ βλεφάρων, ὡσεί τε μέλαν κατὰ πίδακος ὕδωρ

  πετραίης, ἦς πουλὺς ὕπερ παγετός τε χιών τε

  580 ἐκκέχυται στυφελοῖο κατ᾽ οὔδεος, ἀμφὶ δὲ πάχνη

  τήκεθ᾽ ὁμῶς εὔρῳ τε καὶ ἠελίοιο βολῇσι.

  καὶ τότε δή ῥ᾽ ἐσάκουσαν ὀρινομένοιο γόοιο

  θυγατέρες Νηρῆος, ὅσαι μέγα βένθος ἔχουσι:

  πάσῃσιν δ᾽ ἀλεγεινόν ὑπὸ κραδίην πέσεν ἄλγος:

  585 οἰκτρὸν δ᾽ ἐστονάχησαν, ἐπίαχε δ᾽ Ἑλλήσποντος:

  ἀμφὶ δὲ κυανέοισι καλυψάμεναι χρόα πέπλοις

  ἐσσυμένως οἴμησαν, ὅπῃ στόλος ἔπλετἈχαιῶν,

  πανσυδίῃ πολιοῖο δι᾽ οἴδματος: ἀμφὶ δ᾽ ἄρα σφι

  νισσομένῃσι θάλασσα διίστατο: ταὶ δ᾽ ἐρέροντο

  590 κλαγγηδόν, κραιπνῇσιν ἐειδόμεναι γεράνοισιν

  ὀσσομένῃς μέγα χεῖμα: περιστενάχοντο δὲ λυγρὸν

  κήτεα μυρομένῃσιν: ἔσαν δ᾽ ἄφαρ ᾗχι νέοντο

  παῖδα κασιγνήτης κρατερόφρονα κωκύουσαι

  ἐκπάγλως. Μοῦσαι δὲ θοῶς Ἑλικῶνα λιποῦσαι

  595 ἤλυθον ἄλγος ἄλαστον ἐνὶ στέρνοισιν ἔχουσαι

  ἀρνύμεναι τιμήν ἑλικώπιδι Νηρηίνῃ:

  Ζεύς δὲ μέγ᾽ Ἀργείοισι καὶ ἄτρομον ἔμβαλε θάρσος,

  ὄφρα μὴ ἐσθλὸν ὅμιλον ὑποδδείσωσι θεάων

  ἀμφαδὸν ἀθρήσαντες ἀνά στρατόν: αἱ δ᾽ Ἀχιλῆος

  600 ἀμφὶ νέκυν στενάχοντο καὶ ἀθάνατοί περ ἐοῦσαι

  πᾶσαι ὁμῶς: ἀκταὶ δὲ περίαχον Ἑλλησπόντου: